Miody pitne, dwójniaki i trójniaki

Miód pitny sycono na obecnym obszarze Polski, już w czasach przedchrześcijańskich. Proces fermentacji z początku spowodowany był przez dzikie drożdże. Dopiero przybywający z zachodu i południa Europy zakonnicy udoskonalili proces produkcji miodów pitnych. Sprowadzili oni szlachetne drożdże i przygotowywali brzeczkę miodową na gorąco. Dodawali też przyprawy i korzenie, co znacznie podwyższyło jakość wyrabianych trunków. Miód pitny rozpowszechnił się wśród szlachty polskiej i litewskiej. Do jego popularyzacji przyczynił się również fakt, iż klimat w Polsce nie sprzyjał uprawie winorośli, dlatego trunek ten stał się powszechny na dworach arystokratycznych i dworkach szlacheckich, będąc nieodłącznym towarzyszem uczt i biesiad. W Polsce już w XV wieku wprowadzono podział na gatunki miodu pitnego, związany z proporcją miodu i wody użytych do fermentacji.
To znane do dziś półtoraki, dwójniaki, trójniaki i czwórniaki. Tak ścisła selekcja nie występowała i nie występuje nigdzie indziej. Dwójniak to miód pitny do produkcji którego użyto takiej samej ilości wody i miodu, jeśli weźmiemy dwa razy więcej miodu niż wody powstanie półtorak, a jeśli to wody będzie podwojona ilość otrzymamy trójniaka. Większe stężenie miodu to głębszy smak, więcej słodyczy i wyższa cena.